hallo! goed nieuws en slecht nieuws, ik ga morgen naar huis! goed nieuws omdat ik heel veel zin heb om familie en vrienden weer te zien, slecht nieuws omdat ik echt heel graag hier in zuid amerika wil blijven en in colombia wil wonen. hier volgt een verslag van mijn laatste 3 weken, in het paradijs, in ecuador.
de eerste 2 weken ben ik naar de amazone geweest, een droom van toen ik nog een heel klein kindje was, werd werkelijkheid. heb vreeeselijk veel geld uitgegeven, maar in de mooiste huisjes in de jungle verbleven en bijna priveetours door de jungle gehad. een aantal hoogtepunten: een kaaiman weg zien rennen toen we er langs peddelden in de kano, moeten wachten tot een giftige slang op het pad weg ging, die met 1 spuugje gif zon 50 mensen kan doden binnen ongeveer 7 uur, felrode gekleurde supergiftige kikkers gezien, snachts een reusachtige naakte witte giftige tarantula gezien, uitleg gekregen over allerlei medicinale planten, de zang van de toekan gehoord als hij regen verlangt en eentje over zien vliegen met zijn enorme snavel, allerlei soorten paradijsvogels gehoord vanuit mijn hangmat, kleine capibaras langs zien huppelen, doodshoofdaapjes uit de boom zien vallen... wauw! wat minder leuk was, was het klimaat, bloedheet en kletsnat, en niets droogt. ook heb ik wat woordjes kichwa geleerd, in plaats van hoe gaat het? vragen ze leef je nog? gao san gie tsjoe? en het antwoord is dan ja ik leef nog ghao san ni mi. mooi toch? ook heb ik geraft met een te gek stel uit minneapolis peg en kirk die me de hele tijd aan het lachen maakten en me deden vergeten dat de golven en draaikolken best heel eng waren!
mijn laatste week ging ik naar het strand, met een tussenstopje in quito, waar ik, ook heel tof, een museum heb bezocht waar ze onder andere gekrompen hoofden hadden (goede om op te zoeken op google)
het strand was tot nu toe mijn favoriete plaats in de wereld. ik woonde met vrienden uit la paz deimian, fernando en catalina op een camping, camping los tigrillos, ook wel el sanitario de locos genoemd door mij en mijn goede mattie uit bogota diego. s ochtends chillden we aan het aanrecht, deelde iedereen zijn thee, koffie, eten, sigaretten, alles, met iedereen. en er waren ook altijd een paar loco´s die nog wakker waren en lachend, huilend, zingend, dansend en scheldend de mensen in de keuken vermaakten. diego en ik en 1 ecuadoriaan die altijd dronken was van coco-likeur waren de enigen die niet werkten daar, de anderen, colombianen, chilenen, argentijnen, peruvianen en ecuadorianen, maakten constant eten en sieraden in de keuken om smiddags op het strand te verkopen om de camping en het eten te betalen. af en toe werd het gezelschap gestoord door de schorpioenen die ook in de keuken leefden, maar er was altijd wel een peruviaan of ecuadoriaan met een mes in de buurt om de giftige staart er even af te snijden en dan ging het werk/het feest in alle hevigheid en chillheid verder. ook waren er twee blanke meiden daar met een gemixt babytje, op zoek naar de papa, ongeveer de beste vrij-veilig-boodschap die ik ooit heb gezien.
s middags ging ik naar het strand, prachtig, waar pelikanen over vlogen en iguanas en koeien langs wandelden, en 1 dag zagen we een gigantische aangespoelde schildpad zonder hoofd.
s avonds gingen we naar het feest, niet met zijn allen, maar in groepjes van 2 of 3, want montanitas is zo klein dat je elkaar toch overal op straat weer tegenkomt en dan samen verder gaat. ik heb eindelijk leren dansen, geholpen door sfeerverhogende middelen, op salsa, bachata, en voornamelijk... reggaeton! fantastisch! mijn goede vriendin cecilia deed aan elke danscompetitie mee en stripte dan tot haar bikinibroekje (waardoor ze de competitie won, natuurlijk), waarna we een grote toeter bier wonnen en deelden met zijn allen. ik wil in medellin gaan wonen met haar en dan gaat zij me leren dansen. de mannen dansten bijna allen zonder shirt en waren ontzettend afgetraind en verbaal romantisch. af en toe ontstond er commotie in de groep als een van de relaties uit ging. gelukkig duurde dat nooit langer dan een half uurtje, want nadat andere potentiele lovers interesse toonden in een van de ex-lovers, of een van hen imiteerde naar huis te gaan, kwamen ze altijd weer snel bij elkaar terug. ah amor! :)
en nu ben ik in quito, en aan ieder die hier nog leest, het spijt me want de bank is gesloten, ik heb nog nét genoeg geld om mijn hostel en de bus naar het vliegveld te betalen, maar kadootjes komen er niet.
tot snel!